EXPOSITIE: VAN KOPPKIND NAAR KIND

Deel 2: Zonder Titel

Voor de Kunstmarkt in Ootmarsum (die is dus ook in mijn voortuin) heb ik een drietal werken gemaakt die betrekking hebben op mijn vroegere leven. Deze drie zijn het begin van een langere reeks die ik wil maken. Ik doe dit in de eerste plaats voor mezelf, het is een stuk verwerking voor mezelf, maar ook voor zoveel andere mensen. Ik ben heus niet de enige die met deze problematiek te maken heeft.

Ik ben een KOPP-kind

KOPP staat voor Kinderen van Ouders met Psychische Problemen (KOPP).

Deel 2: Zonder Titel

Ja de titel: Zonder Titel. Ik was aan het denken over hoe ik dit werk zou noemen. Toen ineens kwam Zonder Titel in me op. Ik was heel lang Zonder Titel. Ik probeerde me op allerlei manieren onzichtbaar te maken. Altijd en overal. Als ik onzichtbaar was dan kwam de toorn van mijn vader niet over mee heen.

Ja, het verhaal van mijn vader komt naast het verhaal dat ik over mijn moeder verteld heb.

Mijn Vader: Mijn vader leek wel twee persoonlijkheden te kennen. Aan de ene kant een hele lieve man die alle moeilijke dingen voor me oploste, trouwe supporter was bij al mijn sportwedstrijden. Daar liet hij ook blijken dat hij trots op me was met wat ik met mijn sport bereikte.

En de valse vader, uiterst agressief naar mij toe, vooral verbale agressie. Het leek erop dat hij alles wat hij door mijn moeders ziekte (manisch depressief) leek te missen. Liefde, seks, genegenheid op mij botvierde. En hij was een heel behoeftige man, dat vertel ik later in dit verhaal.

Mijn moeder noemde mij haar lievelingskind… ik zou dit nooit over een van mijn kinderen kunnen denken… laat staan zeggen… Waarschijnlijk had ze door haar ziekte alleen maar energie en liefde voor mij. De overige 3 kinderen en mijn vader kwamen niet aan bod. Maar ik kan me ook niet herinneren ooit een echte knuffel te hebben gehad. Maar ik voelde wel haar intentie.

Mijn eerste echte herinnering aan het leven is dat, terwijl ik door de woonkamer kroop, mijn vader me zodanig hard voor mijn kont sloeg dat ik een meter verder weer neerkwam. Ik weet nog precies op welke plek het was.

Hij liet zo duidelijk merken dat ik buiten de sport alles verkeerd deed. Ja ik paste, terwijl mijn moeder in bed lag, altijd op de rest van de kinderen. En ja daar was er één regelmatig heel vervelend van. Maar als kind van 6 of 7 heb je nog niet de opvoed capaciteiten die je als ouder ontwikkeld. En als dat dan verkeerd afliep dan werd ik in de kelder opgesloten. Keer op keer.

Uiteindelijk vond ik daar wel de rust, dan had ik met niemand wat te doen. Maar zo gauw daar weer uit was werd ik apart genomen en werd me heel duidelijk gemaakt dat ik helemaal niks voorstelde. JIJ BENT NIKS, JIJ WORD NIKS EN JIJ EINDIGT ACHTER DE VUILNISWAGEN was zijn mantra dat hij verschillende keren per week over me uitsprak.

Dus ja je kunt wel nagaan wat dat met een mens doet, laat staan een klein kind.

En ja zo ging dat door. Toen moest ik de cito toets doen voor de middelbare school, ik vertelde al dat ik een gigantische faalangst had. Het gedrag van mijn vader versterkte dat alleen maar. En ja ik kwam 0,3 punt tekort voor de Havo. Tegenwoordig kijken ze daar wel doorheen, maar toen was het heel strikt.

Dus ik naar de plaatselijke Mavo. En laat daar nou mijn vader de conciërge zijn. In het begin ging het nog goed. Ik haalde net nog kleine zesjes. Ik leerde niets maar schreef nog wel wat op in mijn agenda. Maar eigenlijk volgde ik de les ook niet. Ik keek alleen maar naar de grote Italiaanse populieren en het openlucht zwembad daarachter en dagdroomde over van alles en nog wat.

Jammer dat ik eigenlijk daar niets meer van weet van het dagdromen, ik heb het me later helemaal afgeleerd, doodzonde. Nu heb ik het me weer aangeleerd haha.

Maar al snel kwamen de eerste onvoldoendes. En mijn vader wist het dus altijd al eerder als ik. Lag ik op mijn bed in mijn kamer een boek te lezen, ging de deur ineens open en kwam hij intens kwaad binnen. Zijn tong dubbelgeklapt tussen zijn tanden, een brok agressie. Ging hij met zijn lichaam boven me hangen, zijn rode kop vlak bij de mijne. Godverdomme, wat hoor ik weer, weer een onvoldoende siste hij. Ik schaam me dood voor jou, Gotver, hoe denk je hoe ik me voel daar op school met een zoon die alleen maar onvoldoendes haalt. Wat denken ze wel niet van mij. Jij gaat maar ergens onder een brug slapen.

JIJ BENT NIKS, JIJ WORD NIKS EN JIJ EINDIGT ACHTER DE VUILNISWAGEN

En dat ging vier jaar zo door, ik had zijn gang naar boven al helemaal in hoofd, alle geluidjes herkende ik. Zijn tred op de trap. En maar hopen dat hij doorliep naar mijn ouders slaapkamer.

Die voelsprieten heb ik eigenlijk nog steeds aan staan, gelukkig herken ik het steeds meer. En neemt het nu toch wat af.

Maar dit gedrag van mijn vader ging door tot ongeveer mijn twintigste levensjaar. Je kunt wel nagaan dat het alleen maar mislukkingen waren die volgden. Tot ik een jaar ging samenwonen (vluchten) en toen ik daarna weer thuis kwam was het over.

Maar de faalangst, het gevoel dat ik hartstikke dom was en nergens voor deugde, dat mijn uiterlijk zo lelijk was dat ik gewoon niet in de spiegel durfde te kijken. Dat had zich in alle vezels van mijn lichaam verankert.

Maar daar ben ik mee aant werk gegaan, jaar na jaar, therapie na therapie. Ik wou dus absoluut niet zo worden zo worden als mijn moeder. En het is me grotendeels gelukt.

Ik heb 3 fantastische kinderen, er was een moment met de oudste dat ik dacht: ik gedraag me nu precies zo als mijn vader vroeger: toen heb ik het roer radicaal omgegooid. En de kinderen liefde, genegenheid en vooral eigenwaarde proberen te geven. En dat is gelukt! En volgens mij zijn ze heel blij met mij!

En daar ben ik heel TROTS op!

Het negatieve sluit ik hierbij zo meest af!

Ps. Toen mijn moeder op 77 jarige leeftijd overleed na een noodlottig ongeval heb ik een drietal nachten bij mijn vader op het balkon geslapen. Het eerste wat hij de eerste avond zei: Ik heb bijna nooit geen seks met jou moeder gehad. En ik had er zo’n behoefte aan. In feite was hij de slaaf van haar ziekte.

En dat heeft hij allemaal op mij botgevierd. Maar mensen wat ik wil zeggen: doe er wat mee! Blijf er niet mee zitten. Je kunt niet alles oplossen, maar je kunt het leed wel voor een gedeelte verzachten.